Duizelen op de hoogvlakte

Salta is een van de mooiste steden van Argentinië. Een oude koloniale stad met veel sfeer en een bijzonder museum.  Dit museum geeft een beeld van hoe de Inca's de vulkanische bergen in de omgeving vereerden als heiligen. Drie kinderen zijn er gevonden die aan de bergen geofferd zijn. Afstammelingen van de Inca's zien dat overigens anders: 'de kinderen zijn destijds 'uitverkoren' omdat ze perfect waren en werden met elkaar getrouwd. Vervolgens kregen ze tijdens een ritueel feest de alcoholische drank chicha te drinken en gingen ze 'slapen' hoog in de berg op ruim 6000 meter hoogte. Daar vormen ze voor eeuwig de link tussen de levenden en de doden en zullen voor altijd zorgen voor voorspoed.' Het was indrukwekkend om oog in oog te staan met de mummies van de Inca-kinderen die door de hoogte en kou goed bewaard zijn gebleven, maar nu onder dezelfde condities in het museum worden bewaard. Alsof je via hen voor even 500 jaar terug in de tijd stapt.

Traditioneel
Vanaf Salta gingen we met een huurauto en tent de bergen in. Dit keer om wat meer cultuur te snuiven. En dat is gelukt! Hier leven de mensen nog heel traditioneel. Ze dragen traditionele kleding en vieren op zondag uitgebreid feest met veel chicha. Tot laat in de morgen, merkten we 's nachts op de camping...
We bezochten twee dorpen met ruïnes van voor de Inca-tijd: Tilcara en Tastil. De bewoners leefden er van omstreeks 1000 tot 1500 hoog op de toppen van de bergen. De wind die er door je haren waait op de bergtop, die hebben zij vast ooit ook zo gevoeld en ze hadden ongeveer hetzelfde mooie uitzicht. Je stapt voor even terug in hun tijd.

Met de auto trokken we de hoogvlakte op en waren op een gegeven moment zover weg van alles dat het bijna begon te duizelen. We begonnen met rekenen: als de auto er nu mee kapt, hoeveel dagen is het dan lopen naar het dichtstbijzijnde dorp en hebben we dan genoeg water en eten? We zijn nooit in de 'gevarenzone' terecht gekomen, maar een beetje spannend was het wel. 
Op de hoogvlakte leven mensen in lemen huisjes, met een waterput, zonnepaneeltje, een stenen broodoventje en wat dieren. Bijzonder om je weer eens te realiseren dat het leven ook zo simpel kan zijn. We hadden het gevoel terug te zijn in Bolivia, waar we 15 jaar geleden hebben gereisd. 

Brulapen
Vanuit een wat kleiner koloniaal dorp, Mercedes, zijn we naar het veel lager gelegen natuurgebied Esteros del Ibera gegaan. Een grote ranch van een boer is hier opgekocht voor natuurontwikkeling door het rijke Amerikaanse stel waar we eerder over schreven. Het werd een behoorlijke rel. Andere boeren zagen hen als indringers en politiek lag het gevoelig omdat er een enorme zoetwaterbel onder het gebied ligt dat met klimaatverandering steeds belangrijker wordt. Inmiddels is het gebied prachtig ontwikkeld en zijn vele diersoorten teruggekomen. Het stel heeft het park volgens ons nu overgedragen aan de overheid zoals hun strategie steeds is. Nu heerst er rust en trots en het ecotoerisme begint te bloeien. Toch bezoeken nog niet veel toeristen dit natuurgebied, omdat het zo ver weg van alles is (vonden wij trouwens wel meevallen; zelfs met OV goed te doen), maar wij vonden het er geweldig! Op de camping hadden we wat 'huisdieren': een krokodil en twee capibara's. De camping ligt in hun territorium en dus kwamen ze af en toe voorbij. 

Met een boot bezochten we de drijvende veeneilanden, waarop vele capibara's en moerasherten grazen. Ook krokodillen en 350 soorten vogels zijn er te bewonderen. Omdat er niet gejaagd wordt, kun je de dieren heel dicht naderen.

De volgende dag konden we er lopend het regenwoud in op zoek naar de groep brulapen waar we van hadden gehoord. In eerste instantie konden we ze niet vinden. Bij navraag aan de boswachter zei hij dat je eigenlijk veel vroeger moet opstaan om ze te zien, maar dat hij ze nu toevallig wel hoorde. Nu hoorden wij ze ook! Ze leken te reageren op het geluid van de brullende grasmaaier van de boswachter. Wat waren we blij toen we de brulapen op hun geluid op konden sporen in het dichte regenwoud. Een groep van 8 apen, inclusief 2 heel jonge dieren. We konden ze van heel dichtbij zien EN horen! Ze heten niet voor niets brulapen; wat een lawaai! 

Helemaal vol enthousiasme van de ontmoetingen met al deze mooie dieren, gaan we nu naar het derde land dat we aandoen tijdens onze reis: Uruguay. We zijn benieuwd naar wat dit land ons te bieden heeft.