Onherbergzaam

Zoals gezegd: de Carretera Austral is begonnen: een 1200 km onverharde weg wat de uitloper is van de Pana Americana en welke door de meest diverse, desolate en onherbergzame landschappen ter wereld loopt. Je gaat van regenwoud naar koude pampa's door bergen en rivierdalen, langs vulkanen en gletsjers. De Chilenen zijn de weg stukje bij beetje aan het verlengen om ook het uiterste zuiden te kunnen bereiken. Ook worden de eerste stukken al geasfalteerd, wat naar ons idee wel wat afdoet aan de charme. Gelukkig zijn we hier op tijd om dit avontuur mee te maken voordat de weg 'af' is! 

Het eerste stuk moet je afleggen met 3 verschillende veerboten. Vanaf de tweede zouden we 10 km over een eiland rijden in het donker en dan de laatste veerboot nemen. Een stoet aan auto's begon aan deze avontuurlijke rit over smalle grindpaden. Door mist, regen, hobbelend en met zelden dan toch een tegenligger: oppassen dus! Niemand wil natuurlijk als laatste bij de volgende boot aankomen... Het voelde als Dakar. In het donker konden we we de steile kliffen en dichte begroeiing nog net zien. Het werd steeds rustiger en die 10 km duurde wel erg lang... Bleek dat onze tweede veerboot een andere route had genomen en dus de laatste veerboot verviel. We reden al lang daar waar we de dag hadden willen eindigen. Vreemd om een uur lang het idee te hebben gehad op een eiland te rijden waar we nooit zijn geweest. In de eerstvolgende plaats rond middernacht gelukkig nog een camping gevonden. 

Chileens rodeo
De volgende dag vroeg eruit om op tijd te zijn voor de rodeo in Palena. Na weer een prachtige hobbelige route van 4 uur vroegen we ons af of er nog wel kaartjes voor ons zouden zijn. Maar ze stelden ons gerust en het was gratis. Fijn! De eerste disciplines waren al begonnen. De gauchos zetten te paard de kalveren na een achtervolging klem tegen een wand. Tegen de hals van het kalf is 1 punt en hoe verder naar achter met ook het tweede paard des te meer punten. Omdat dit van de ruiters veel techniek vraagt is het een spannende sport om te zien. Af en toe hadden we wel wat medelijden met de kalveren al bleven deze op het oog ongedeerd.

We keken uit naar de echte rodeo die om 4 uur zou beginnen al wisten we niet precies wat we moesten verwachten. Om 4 uur liep het stadion iets meer vol, maar druk werd het niet. We waren sowieso de enige toeristen. Nu bleek dat dit klemzetten van kalveren de Chileense vorm van rodeo is. Het is na voetbal de tweede sport van Chili. Een rodeo heeft naast de competitie meer iets weg van een dorpsfeest. Met typische hapjes, traditionele kleding en muziek en de winnaars van de rodeo mochten naderhand met de koninginnen van het festival dansen. Een traditionele dans met zakdoekjes, welke we al eerder hadden gezien. Al met al heel bijzonder om mee te maken!

Austral dolfijnen
De volgende stop op de Carretera Austral was Raul Marin Balmaceda, een dorpje van 300 mensen. Geen internet of telefoon, maar regenwoud, poema's, pinguïns, zeeleeuwen en dolfijnen. We maakten hier een mooie wandeling door dicht bos met oeroude Coigue bomen en door duinen langs de kust met wilde aardbeien en uitzicht over mooie baaien. We hadden bovendien het geluk om vanaf de kant jagende pinguïns en Austral dolfijnen te zien! 

Hangende gletsjer
Via een wat groter dorp 'La Junta' om te tanken en boodschappen te doen verder de Carretera Austral op. Bij elk tankstation tanken we de camper helemaal vol. Je kan zomaar honderden kilometers geen tankstation tegenkomen. Onze volgende bestemming werd National Park Quelat. Hier zie EN hoor je een hangende gletsjer. De mooie blauwe ijstong hangt hoog tussen de bergtoppen en speelt verstoppertje met de wolken. Als je de gletsjer niet ziet vanwege de wolken, dan hoor je 'm wel, want af en toe breekt er ijs af en schuift de ijstong weer een stukje verder. Een geluid als onweer vult dan het dal.

Panne
De auto is toch weer kapot gegaan, dus we staan nu in de volgende garage ter reparatie. Dit keer in een wat grotere plaats, dus we hebben hier ook WiFi. Dat is nog maar sporadisch de komende weken, dus wanneer we een volgend reisverhaal schrijven is maar de vraag.