Meer, meer, meren

Pucon
In Pucon hebben we een middag op het lavastrand aan het meer aan de voet van de vulkaan gelegen. Heerlijk! Ze komen fruitsalades, parasols en jugos verhuren en verkopen, dus je komt er niets tekort. In Pucon is het verder een walhalla voor buitensporters, dus ook in die zin kwamen we niets tekort. Wandelen en mountainbiken tussen de vele meren en watervallen in de bergen. De bergen splijten langzaam en in de gaten ontstaan meren. De bodem van rots laat immers geen water door. Inmiddels zijn de meren met elkaar verbonden door talloze bergbeekjes en watervallen en worden omringd door Araucaria bomen.

Hier hebben we ook de zwarte specht met de rode kop gezien die hier vaak op foto's te zien is en als logo wordt gebruikt. Die mocht natuurlijk niet missen op ons lijstje. Om de spieren te verwennen na de inspanning zijn we wederom naar thermale baden gegaan, net als vele Chilenen doen. Er zitten zoveel natuurlijke mineralen in dit opborrelende water, dat je om gezondheidsredenen per bad maar maximaal 15 minuten mag blijven en naar het volgende bad moet. Blijf je langer baden, dan loop je het risico door de mineralen hoofdpijn en misselijkheid te krijgen.

Valdivia
Vanuit Pucon zijn naar Valdivia gegaan, een koloniaal stadje aan de kust wat volgens ons de sfeer ademt van Suriname. Helaas heeft de ergste aardbeving op onze planeet hier in 1960 plaatsgevonden en veel van de oude koloniale gebouwen vernield. Grote stukken land in de omgeving zijn 4 meter gedaald, waardoor mooie wetlands zijn ontstaan. We hebben hier de Spaanse forten bezocht op de eilandjes die voorheen een belangrijke handelsrol hadden. Ook een bierbrouwerij van een oorspronkelijk Duitse familie. In de 17e eeuw mochten alleen grote families naar Chili emigreren en kregen dan land op voorwaarde dat ze er industrie gingen bedrijven. Dit om het land te bevolken om krachtiger op te kunnen treden tegen de Mapuche Indianen die de dorpen en steden binnenvielen, omdat ze hun land terug wilden. Ook nu strijd een kleine minderheid Mapuche nog om hun rechten. Naar ons idee met minimaal effect.

Transport
De Chileense lange afstandsbussen staan bekend om de stiptheid. Dat bevalt ons wel. Onderweg komt er vaak nog iemand met de menukaart langs, zodat bij de volgende stop je versgemaakte broodje door de 'conducteur' wordt aangereikt. Verder zijn er toiletten aan boord. Wat een luxe! De Chilenen maken dan ook veelvuldig gebruik van dit vervoermiddel. De busstations lijken soms qua grootte, drukte, impact en sfeer wel meer op onze luchthavens. In de steden zelf rijden gammele OV-bussen. Ze rijden af en aan, dus je hoeft nooit lang te wachten. Als de bussen niet langs de plek rijden waar je wilt zijn, dan kun je altijd nog gebruik maken van de 'collectivo's', de gezamenlijke taxi's die een vaste route rijden en die je met maximaal vier personen deelt tegen een aantrekkelijke prijs. Het openbaar vervoer voldoet dus uitstekend.

Er worden hier veel excursies en dagtochten aangeboden, maar wij proberen alles zoveel mogelijk zelf met het openbaar vervoer te doen. Dit alleen al uit kostenoverweging. Maar het is ook leuker, want het is steeds een hele uitdaging om van collectivo, naar minibus, naar boot te moeten overstappen. Twee keer hebben we ook ongevraagd een lift gekregen. Mensen zijn zo behulpzaam en dat merk je juist als je met OV van A naar B wilt reizen. 

En nu, op naar het volgende meer: Lago Nahuel Huapi in Bariloche.